02:04.

Kendi kendime yetemediğim zamanlardayım, bir burukluk ki uyutmuyor. Göğüs kafesime batıyor. Tamam şimdi bitti acılar dediğimde beni başa sarıyor. Bir burukluk ki artık yaşatmıyor ama en çok da öldürmüyor. Tek kelime edecek mecali kalmıyor insanın, herhangi bir şeyden keyif alacak tadı, iki kelimeyi arka arkaya getirip cümle kuracak nefesi, sabah her şey biraz daha güzel olacak dedirten umudu.. An geliyor sadece sen ve duvarlar kalıyor geriye. İyi kötü güzel çirkin ne var ne yoksa terk etmiş seni ama duvar duruyor. Bütün iyiliği kötülüğü güzelliği çirkinliğiyle dimdik duruyor. Her hikayenin sonunda elde kalan tek şey duvar oluyor. 

İçim tatil sonrası boşaltılamayan bavul kadar dolu ve anlamsız artık. Hepimize geçmiş olsun, en çok bana, en çoktan biraz fazla duvarlara.