seni insanların seveceğini sanıyorsan yanılıyorsun.Bu gün asla benimle bir daha yanyana oturamayacağı kanepede kendimi parçalara böldüm sorsan hiç haberi yok.Ne kadar sevdim ve daha sonrasında o kadar nefret ettim ki bunun da sonu yok.kaçmak için koştum ve koştum hep bilmezdim ki en sevdiği şekil çembermiş.Kendimi yine beni sevmediği kanepede buldum.
Belkilerle hiç bir yere varamayacağız.
belki fazla insaniyet aradığım içindi bütün yaşanmışlılarımız.Belki içinde iyi bir insan görmeye o kadar odaklandığımdan kendisini göremedim.Belki hiç birinin tek bir anlamı bile yoktu bu da burda dursun.Kendimi gece pencere pervazlarına dayanmış bulurken hatırlamam umuduyla.
artık kedim kucağımda uyuduğunda bence beni seviyor totemini yapamadığım için ona kızgınım.bizim oturduğumuz rahatsız sandalyeli çay bahçesine kırgınım.yürüdüğümüz sokaklara kırgınım.bensiz yürümeye devam ettiğin için sana iki kere kırgınım.asla gitmeyeceğimiz sinema filmlerine kırgınım.en çokta bana hissetmediğin sevgiye kırgınım
hayallerim var hiç bir yere koyamıyorum.o kadar yalnızım ki kimseye gel yanışımı gör diyemiyorum.hayatımı kendi istediğimle bile isteye kaçırıyorum.şimdi bunun sorumlusu kim?ben olurum.
çok sevdiğin ama artık sana uymayan ayakkabı gibiydi.Çok denedik ama yollar bozuktu,biz iyiydik.sanırım bundan sonra yolun geri kalanını yürümeyeceğiz.
