.Bir anda senin fotoğrafını gördüm.Çok mutlusun eğleniyorsun.Kameraya çok güzel gülümsemişsin.Her zamanki gülümsemen.Hani bir zamanlar bana baktığın o gülümseme.Hiç unutmadım.Günlerdir fotoğrafını görmemiştim.Çok özlediğimi bu yüzden fark etmemişim.Kalbimin seninle çarptığını unutmuşum.
Seni en son görüşümü hatırladım.Gülüşünü en son görüşümü hatırladım.Denk gelmiştik.Sanki Tanrının bana ilk ve son hediyesiydi o an.Sen beni görene kadar neşeliydin.Beni görüp sustun.Hep ben konuştum sen ise kafa salladın.Dediğin her şeye güldüm.Şimdi o an nasıl aşık olduğumu anladım.Sen ise aklından bile geçirmedin benim sana aşık olduğumu.Sonra gittin.Odadan çıkarken yağmur çok yağıyordu.Islanıp üşütme diye bağırdım işte bu sana son sözüm oldu sana.Benim sana görüşürüz deme fırsatım bile olmadı.
Ben sana konuşurken gözlerime bile bakmamıştın.Gözlerin bana bakmamaya yemin etmiş sanki.bana bakmamaya yemin eden gözlere ,size yemin ederim 1 saniye gözümü ayırmadan ölene dek bakabilirdim.
Arkasını dönüp yağmura çıktı.Benim onu en son görüşüm buydu.Daha sonrada hiç konuşmadık zaten.Hiç birlikte gülmedik.Daha sonrasında ben senin adını bile duymadım.
O günden sonra benim yanımda hiç olmadı benim başıma çok fazla şey geldi.
Sonra ben bir hafta sonra senin olmadığın yerde gelip durdum.Aynı değildi.Hiç bir zamanda aynı olmayacaktı.
Şimdi sen benden gözlerini hep kaçırdığın için ben kimsenin gözlerinin içine bakamıyorum bir bildiği vardır diyorum.Bilipte bakmamıştır bana.
